Autor: ts_admin

Znajomość ceny za produkt to podstawowe prawo konsumenta i każda osoba ma prawo ją znać, przed podjęciem decyzji o zakupie. 

Cena, która musi widnieć obok produktu, to cena brutto, czyli ostateczna. Cena na metce inna niż przy kasie, może wynikać z różnych powodów: 

• błąd w oznakowaniu produktu, 
• promocje lokalne, które nie zostały wprowadzone do systemu, 
• zmiana ceny, która nie została jeszcze zaktualizowana na metce. 

Co w przypadku, gdy cena na metce lub półce różni się od tej podanej przy kasie? 

Konsument ma prawo zakupić produkt po niższej cenie, bowiem wynika to wprost z przepisów prawa. Dla kupującego konsumenta bez znaczenia jawią się przyczyny niezgodności cen, jak również wymówki sprzedawcy, bowiem taką rozbieżność należy interpretować zawsze na korzyść kupującego. 

Nasza szczególną czujność powinny również zwrócić artykuły sprzedawane w promocyjnej ofercie. 

Produkty objęte promocją, zazwyczaj ujęte są w regulaminach lub warunkach promocji. Spełnienie tych kryteriów, uprawnia konsumenta do zakupu produktu, po deklarowanej cenie.

Niestety w dalszym ciągu zdarzają się sytuacje, gdy spełniając warunki promocji, sprzedawca odmawia sprzedaży produktu po niższej cenie, powołując się na dodatkowe kryteria, które nie zostały nigdzie uwidocznione. 

Jeżeli spotkamy się z powyższą sytuacją, należy poprosić sprzedawcę o przedstawienie regulaminu promocji, który powinien być ogólnodostępny. 

Jeśli zaś sprzedawca nie dysponuję takim regulaminem, bądź też jego zapisy nie przewidują konieczności spełnienia dodatkowych wymogów, wówczas możemy domagać się sprzedaży produktów po niższej cenie. 

Sprzedawca, który odmówi bez uzasadnionej przyczyny sprzedaży towaru, może popełnić wykroczenie z art. 135 Kodeksu Wykroczeń, podlegając tym samym karze grzywny. 

Przepisy procedury karnej zawierają odrębne regulacje dotyczące przesłuchiwania w ramach postępowania małoletnich pokrzywdzonych. W sprawach o przestępstwa popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej lub określone w rozdziałach XXIII, XXV i XXVI Kodeksu karnego pokrzywdzonego, który w chwili przesłuchania nie ukończył 15 lat, przesłuchuje się w charakterze świadka tylko wówczas, gdy jego zeznania mogą mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, i tylko raz, chyba że wyjdą na jaw istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymaga ponownego przesłuchania, lub w razie uwzględnienia wniosku dowodowego oskarżonego, który nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego.

Przesłuchanie przeprowadza sąd (zawsze) na posiedzeniu z udziałem biegłego psychologa. Czynności takie powinny odbyć się niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku. W czynności przesłuchania może wziąć udział prokurator, obrońca oraz pełnomocnik pokrzywdzonego. Zasadniczo czynności takiej nie powtarza się na rozprawie — gdy sprawa trafi już do sądu to podczas rozprawy, odtwarza się sporządzony zapis obrazu i dźwięku przesłuchania oraz odczytuje się protokół przesłuchania.

W praktyce redakcja art. 185a kodeksu karnego sprawiła, że powstał spór na gruncie tego, w jakich sytuacjach ponowne przesłuchanie małoletniego powinno mieć miejsce oraz kiedy uwzględnienie takie wniosku jest obligatoryjne. Z jednej strony chodzi bowiem o zagwarantowanie skuteczniejszej ochrony małoletnich ofiar przestępstw przed wtórną wiktymizacją, z drugiej zaś o zagwarantowanie oskarżonemu konstytucyjnego prawa do obrony. Często czynności takie prowadzone są jeszcze na etapie przed postawieniem zarzutów lub w sytuacji, gdy podejrzany nie ustanowił jeszcze obrońcy w sprawie.  

Na początku bieżącego roku do Sądu Najwyższego trafiło pytanie prawne jednego z sądów powszechnych:

„Czy żądanie ponownego przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego, o jakim mowa w art. 185a § 1 k.p.k., złożone przez oskarżonego, który w czasie pierwszego przesłuchania takiego świadka nie miał obrońcy, stanowi zwykły wniosek dowodowy, który powinien być oceniony przez sąd przez pryzmat art. 170 § 1 k.p.k. czy też stanowi ono podstawę obligatoryjnego przeprowadzenia czynności przesłuchania takiego świadka?”

Upraszczając, wątpliwość sądu dotyczyła tego, czy wniosek o ponowne przesłuchanie małoletniego pokrzywdzonego podlega ocenie jak każdy inny wniosek dowodowy w sprawie, czy też ma on charakter obligatoryjny (tzn. sąd ma obowiązek wniosek taki dopuścić i przeprowadzić ponownie czynność).

Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 17 stycznia 2024 roku (Sygn. akt: I KZP 6/23) wskazał, że ​żądanie ponownego przesłuchania w charakterze świadka małoletniego pokrzywdzonego, o którym mowa w art. 185a § 1 k.p.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 sierpnia 2023 r.), złożone przez oskarżonego, który w czasie jego pierwszego przesłuchania nie miał obrońcy, stanowiło podstawę obligatoryjnego przeprowadzenia żądanej  czynności procesowej, chyba że — z uwagi na stan psychiczny świadka — dowodu tego nie dało się przeprowadzić, albo zachodziły wyjątkowe, szczególnie uzasadnione okoliczności, z których wynikało, że przeprowadzenie powtórnego przesłuchania prowadziłoby do istotnych lub trwałych zaburzeń stanu psychicznego małoletniego pokrzywdzonego.

Podsumowując, w razie złożenia takiego wniosku ponowne przesłuchanie ma charakter obligatoryjny, chyba że wyklucza to stan psychiczny pokrzywdzonego małoletniego lub gdy przeprowadzenie powtórnego przesłuchania prowadziłoby do istotnych, lub trwałych zaburzeń stanu psychicznego małoletniego pokrzywdzonego.

Alimenty, nierozerwalnie kojarzą się nam z relacją rodzic — małoletnie dziecko, które mają na celu zapewnienie środków finansowych do zaspokojenia niezbędnych potrzeb dziecka, w fazie jego rozwoju. 

Jednakże alimenty również w uzasadnionych przypadkach, mogą być orzeczone na rzecz rodziców czy też małżonka. 

Przede wszystkim pamiętać należy, że alimenty dla małżonka są wyjątkiem od zasady, iż każdy z rozwiedzionych małżonków, samodzielnie zaspokaja swoje potrzeby ekonomiczne. 

Wina w rozkładzie pożycia, będzie mieć zatem istotne znaczenie dla późniejszego ustalenia obowiązku alimentacyjnego.

W przypadku zaś małżonka wyłącznie winnego, małżonek, który nie ponosi winy w rozkładzie pożycia małżeńskiego, a u którego rozwód pociągnął za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej, może domagać się alimentów, chociażby nie pozostawał on w niedostatku. 

Małżonek, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego byłego małżonka, dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym jego potrzebom oraz możliwości zarobkowych drugiego małżonka. 

Co ważne, obowiązek alimentacyjny względem drugiego małżonka, wygasa, gdy ten zawarł nowy związek małżeński. W sytuacji zaś, gdy obowiązkiem alimentacyjnym został obciążony rozwiedziony małżonek, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten co do zasady, wygasa z upływem 5 lat od orzeczenia rozwodu. 

Alimenty mogą zostać orzeczone również od dziecka na rzecz rodzica, w przypadku, gdy żyje on w niedostatku. Zgodnie z utrwaloną linią orzekaniem przez sądy, za niedostatek uznaje się sytuację, gdy dana osoba ma trudności z utrzymaniem się na minimalnym poziomie życia. Alimenty są przeznaczone na pokrycie podstawowych potrzeb życiowych takich jak żywność, odzież, opieka zdrowotna, edukacja itp. Zazwyczaj są one ustalane na podstawie analizy zarobków, kosztów życia oraz innych okoliczności mających wpływ na sytuację finansową stron. 

Na koncie Kancelarii zapisujemy kolejne korzystne dla Klienta rozstrzygnięcie w sprawach kredytów frankowych. W kolejnej z prowadzonych przez nas spraw dotyczącej ustalenia nieważności umowy kredytu frankowego, Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XV Cywilny przychylił się do naszego wniosku o udzielenie zabezpieczenia.

W dniu 15 marca 2024 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku Wydział XV Cywilny zabezpieczył powództwo naszych Klientów poprzez wstrzymanie obowiązku spłaty rat kredytu w okresie od dnia wydania postanowienia do dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Sąd podzielił w całości argumentacje przedstawioną w uzasadnieniu wniosku, który zawarty został przez prawników naszej Kancelarii w pozwie.

Klienta w sprawie reprezentują apl. adw. Jakub Nowosielski oraz adw. Bartosz Grube.

Sygn. akt: XV C 1221/24

 Jeśli spłacasz kredyt frankowy lub kredyt w polskich złotych oparty na wskaźniku WIBOR, a chciałabyś/ chciałbyś skorzystać z bezpłatnej analizy swojej umowy pod kątem możliwości jej unieważnienia lub wyeliminowania WIBORu to skontaktuj się z Nami