Zgodnie z treścią art. 210 § 1 k.c. każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może zostać jednak wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć, zaś w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć.
W obrocie prawnym wątpliwość budziła kwestia wpływu wyłączenia przez czynność prawną uprawnienia do żądania zniesienia współwłasności na sytuację wierzycieli współwłaścicieli. Spornym pozostawało czy wierzyciel współwłaściciela uprawniony był do złożenia wniosku o zniesienie współwłasności w sytuacji, gdy umowa zawarta pomiędzy współwłaścicielami wyłączała możliwość żądania zniesienia współwłasności.
Uchwałą z dnia 14 września 2016 roku (III CZP 36/16) Sąd Najwyższy orzekł, iż umowa współwłaścicieli czasowo wyłączająca uprawnienie do zniesienia współwłasności nie wiąże wierzyciela współwłaściciela będącego stroną tej umowy.
