by Bartosz Grube | Lis 29, 2016 | Artykuły
Sąd Najwyższy rozpoznawał zagadnienie prawne przedstawione postanowieniem Sądu Okręgowego w Gliwicach: „czy dopuszczalna jest skarga na przewlekłość postępowania wniesiona po uprawomocnieniu się wydanego przez Sąd Rejonowy nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, której przedmiotem jest zwłoka w nadaniu nakazowi klauzuli wykonalności? Zgodnie z brzmieniem art. 781 (1) k.p.c. wniosek o nadanie klauzuli wykonalności sąd rozpoznaje niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 3 dni od dnia jego złożenia. Termin trzydniowy ma charakter instrukcyjny, toteż jego przekroczenie nie powoduje żadnych skutków procesowych. Takie rozwiązanie jest istotne, ponieważ w niektórych przypadkach, gdy sąd, nadając klauzulę wykonalności, musi określić zakres egzekucji (art. 783 § 1 zd. 1 in fine KPC), jego dotrzymanie może być niewykonalne. Zdaniem Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 04.08.2016 roku, III SPZP 1/16) niedopuszczalna jest skarga na przewlekłość postępowania, której przedmiot stanowi zwłoka w nadaniu klauzuli wykonalności prawomocnemu nakazowi zapłaty wydanemu przez sąd rejonowy w postępowaniu upominawczym (art. 373 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. oraz art. 8 ust. 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki – Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.). W ocenie Sądu Najwyższego strona niezadowolona ze sposobu prowadzenia czynności w postępowaniu „klauzulowym” może skorzystać z innych środków ochrony prawnej takich jak chociażby skarga do prezesa sądu bądź też pozew o...
by Bartosz Grube | Paź 31, 2016 | Artykuły
W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15{8a5f3a7612eae1b7f4f8bee1589f61cd6959b72265f962c85bf0b96cded43e19} wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 8{8a5f3a7612eae1b7f4f8bee1589f61cd6959b72265f962c85bf0b96cded43e19} wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5{8a5f3a7612eae1b7f4f8bee1589f61cd6959b72265f962c85bf0b96cded43e19} wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże, w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 1/20 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Ustawodawca w treści art. 49 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji przewidział możliwość złożenia przez dłużnika wniosku o obniżenie opłat opisanych powyżej (podstawa prawna: art. 49 ust. 7 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). W treści ust. 9 przywołanego powyżej artykułu ustawodawca wskazał, iż do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy art. 767-7674 Kodeksu postępowania cywilnego, tj. przepisy dotyczące skarg na czynności komornika. Wobec powyższego wątpliwość budziło zagadnienie dotyczące pobierania opłat od wniosku o obniżenie opłaty egzekucyjnej. Jako, że...
by Bartosz Grube | Wrz 27, 2016 | Artykuły
Zgodnie z treścią art. 210 § 1 k.c. każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może zostać jednak wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć, zaś w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć. W obrocie prawnym wątpliwość budziła kwestia wpływu wyłączenia przez czynność prawną uprawnienia do żądania zniesienia współwłasności na sytuację wierzycieli współwłaścicieli. Spornym pozostawało czy wierzyciel współwłaściciela uprawniony był do złożenia wniosku o zniesienie współwłasności w sytuacji, gdy umowa zawarta pomiędzy współwłaścicielami wyłączała możliwość żądania zniesienia współwłasności. Uchwałą z dnia 14 września 2016 roku (III CZP 36/16) Sąd Najwyższy orzekł, iż umowa współwłaścicieli czasowo wyłączająca uprawnienie do zniesienia współwłasności nie wiąże wierzyciela współwłaściciela będącego stroną tej...
by Bartosz Grube | Cze 30, 2016 | Artykuły
W obrocie prawnym często napotykamy sytuację, w której bank będący wierzycielem po umorzeniu postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego (BTE) dokonuje przelewu wierzytelności na rzecz osoby trzeciej niebędącej bankiem. O ile nie budziło wątpliwości, iż wszczęcie egzekucji, a następnie jej umorzenie stanowiło przerwanie biegu przedawnienia roszczenia przysługującego bankowi, o tyle w praktyce Sądy w różnoraki sposób interpretowały sytuację prawną dłużnika w przypadku przelewu wierzytelności przez bank na rzecz osoby trzeciej niebędącej bankiem. Wątpliwości sprowadzały się do określenia czy przerwa biegu przedawnienia spowodowana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji przez wierzyciela będącego bankiem wywołuje skutek wobec cesjonariusza tej wierzytelności nie będącego bankiem, gdy egzekucja prowadzona na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności została umorzona na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c? Dnia 29 czerwca 2016 roku Sąd Najwyższy rozstrzygnął wyżej opisane zagadnienie prawne w sposób korzystny dla dłużnika uznając, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Źródło: Uchwała SN z dnia 29.06.2016 roku, III CZP...
by Bartosz Grube | Cze 6, 2016 | Artykuły
Dnia 19 maja 2016 roku Sąd Najwyższy rozstrzygał czy odpowiedzialność ubezpieczyciela wynikająca z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z tytułu roszczenia o pokrycie kosztów leczenia prywatnego na podstawie art. 444 § 1 k.c. jest uzależniona od braku możliwości skorzystania przez poszkodowanego z leczenia lub rehabilitacji w ramach uspołecznionej służby zdrowia albo wydłużonego okresu oczekiwania na takie leczenie lub rehabilitację, mającego ujemny wpływ na stan zdrowia poszkodowanego? Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Z wnioskiem o podjęcie uchwały i udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie wystąpił Rzecznik Ubezpieczonych na podstawie art. 60 § 1 w związku z art. 60 § 2 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2013 r. poz. 499 ze zm.). Sąd Najwyższy rozstrzygając pytanie prawne orzekł, iż świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 k.c.). Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2016 r (III CZP...
by Bartosz Grube | Maj 17, 2016 | Artykuły
Dnia 31 marca 2016 roku Sąd Najwyższy rozstrzygał czy odwołanie na podstawie art. 898 § 1 k.c. w stosunku do jednego z małżonków darowizny nieruchomości, uczynionej do majątku wspólnego, uprawnia darczyńcę do żądania przeniesienia na niego udziału niewdzięcznego małżonka we własności tej nieruchomości. Pomimo dotychczasowych rozstrzygnięć Sądu Najwyższego w doktrynie można doszukać się licznych krytycznych publikacji i rozbieżnych opinii. Wobec powyższego postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2015 roku na podstawie art. 62 § 1 i 2 w związku z art. 61 § 6 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (jedn. tekst Dz.U. z 2013 r., poz. 499) zagadnienie prawne zostało przedstawione pełnemu składowi Izby Cywilnej Sądu Najwyższego. Uchwała składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2016 roku stanowi, iż w razie odwołania darowizny w stosunku do jednego z małżonków rzecz darowana staje się przedmiotem współwłasności obojga małżonków w częściach równych, a darczyńca może żądać przeniesienia na niego udziału należącego do małżonka, w stosunku do którego darowiznę odwołał, gdyby zaś nie było to możliwe – zwrotu wartości tego udziału (art. 405...
