Zgodnie z brzmieniem art. 132 § 1 k.p.c. w toku sprawy adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy oraz radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa doręczają sobie nawzajem bezpośrednio odpisy pism procesowych z załącznikami. Do pisma procesowego wniesionego do sądu dołącza się dowód doręczenia drugiej stronie odpisu albo dowód jego wysłania przesyłką poleconą.
Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku. § 1 (1) tegoż przepisu wyłącza od obowiązku tzw. „doręczeń bezpośrednich” złożenie pozwu wzajemnego, apelacji, skargi kasacyjnej, zażalenia, sprzeciwu od wyroku zaocznego, sprzeciwu od nakazu zapłaty, zarzutów od nakazu zapłaty, wniosku o zabezpieczenie powództwa, skargi o wznowienie postępowania, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi na orzeczenia referendarza sądowego. Pisma te w przypadku występowania profesjonalnych pełnomocników należy złożyć w Sądzie wraz z odpisem dla drugiej strony. W praktyce wątpliwości budziły zasady doręczania pism procesowych zawierających w swej treści rozszerzenie powództwa.
Sąd Najwyższy 21 stycznia 2016 roku podjął uchwałę, zgodnie z którą odpis pisma procesowego rozszerzającego powództwo nie podlega doręczeniu na podstawie art. 132 § 1 k.p.c. Pismo takie należy złożyć w Sądzie z odpisem dla strony przeciwnej.
Sygnatura akt III CZP 95/15, uchwała SN z 21 stycznia 2016 r.
